باب دل : مجموعه اشعار مهدوی

شهر , آذین شده و منتظر یار شده

لحظه ی عاشقیِ “آمدن” انگار شده

آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد

ماه , همسایه ی دیوار به دیوار شده

“ نکند یار بیاید … وَ نبینی او را …”

دلم از مردمک چشم , طلبکار شده

پر ستاره شده امشب همه جای عالم

آسمان روی زمین , چادر گلدار شده

عرش , تا صبح فقط دور زمین می گردد

سامرا کعبه شده , نقطه ی پرگار شده

یک نفر آمده که بود جهان منتظرش

صاحبی آمده که بوده “زمان” منتظرش

دردمندان همه هُشیار , دوا آمده است

غصه تعطیل , که معنای شفا آمده است

هر چه خواهید , بخواهید از این خانه فقط

بینواها بِشتابید , نوا آمده است

“عالَم پیر , دگر باره جوان خواهد شد”

چونکه مُشکِ نفس باد صبا آمده است

آی “ دارا ” نکنی فخر , به دارایی خود

آنکه عزت بدهد بر فقرا آمده است

آی مظلوم ! , بپا خیز , علیه ظالم

چه نشستی که “ معین الضعفا ” آمده است

ندبه خوانان ظهور و همه محو اوییم

حرف های دلمان را به خودش می گوییم :

سرمان را به تو دادیم که سامان بدهی

دردها را به تو گفتیم , که درمان بدهی

برکت نیست دگر در برهوتِ بی تو

خشک شد کوزه ی ما کاش که باران بدهی

ای که دست تو پر از رزق خدایی باشد …

نان فراوان بُود … ای کاش که دندان بدهی

سرد و بی روح تر از ما که نداری آقا …

مثل مُردار … فقط کاش به ما جان بدهی

جانمان بر کف دست است , فقط لب تر کن

گوشمان را به تو دادیم که فرمان بدهی

ما دعای فرجت را همه دم می خوانیم

ما همه منتظر آمدنت می مانیم

رضا قاسمی